Sevilmek!

Sevilmek güzel şeydir değil mi? Hele de ardınadan birileri gideceğinizi öğrendiğinde sizin için gözyaşı döküyorsa..Sevildiğini bilmek  ise apayrı bir mutluluk yaşatır insana. Herkese nasip olmaz bu ne yazıkki. Bazı insanlarda şeytan tüyü varmışcasına ilk andan itibaren kanınız ısınınıverir ve diğer insanlardan onları ayıran nedir anlayamazsınız hiç. Ama gözlerinde size karşı yaydığı ışık yeterlidir sizin için. Aslında bugün hem üzgün hemde mutluyum; gidene üzüldüğüm fakat bu kadar seveni olduğunu öğrendiğim için de mutluyum. Çok tecrübeli değilim iş hayatında iki yıldır aynı yerde ve ilk çalışmaya başladığım yerdeyim. Fakat bir insan ayrılıyorsa şirketten ben daha önce görmedim arkasından ağlandığını. Kovulanlar için zil takıp oynanır, istifa edenler için ağlanır mı bilmiyorum. Sevdiğim bu hanım istifa etti ama benim için kovulsaydı da fark etmezdi..Sanırım diğerleri için de öyledir durum.. Ne mutlu ona ki bıraktığı yerde birçok seveni var. Herkese nasip olmaz bu durum, darısı bizim başımıza diyelim...Yaptığımız işin ne olduğu önemli değil sanırım önemli olan insan olmak. İnsansan bu durum yüzüne yansıyor galiba.. Öyle mi acaba?