Uykulu Bir Pazar

Hafta sonları hiçbir zaman hani o erkenden kendiliğinden kalkan insanlardan olamadım..Nisanın ilk pazarında durgun ve bulutlu bir güne uyanmaksa beni daha bir mahmur yapıyor..Yataktan kalkıp salondaki koltuğa yatmak da ne oluyor, sanırsın bütün gece beşik sallamış ve hiç uyumamışım. Böyle acayip bir neşeyle kalkan insanlara nasılda gıptayla bakarım anlatamam. Şöyle ekenden kalsam yağmurlu da olsa çıksam şu temiz bahar havasını koklaya koklaya yürüsem, sonra dönüşte pazara uğrasam mevsimlik meyvelerden alsam ve meyvelerle dolu güzel bir kahvaltı hazırlasam, ne güzel olurdu değil mi?Ama ben hala yatmakta olduğum koltuktan popomu kaldırmış durumda değilim. Hani kendim neyse de allahtan koca bu duruma ses çıkarmıyor. Baktı gördü benden bir hayır yok gitti sessiz sedasız bir makarna yaptı kendine ve usul usul yedi.. Allahtan her şeyi önüne bekleyen bir kocam yok:)) Şimdi düşünüyorum da saat kaç olmuş ve yapılacak bir dünya iş beni bekliyor ama bende tabii ki o niyet yok. En azından şöyle yürüye yürüye pazara gitsek biraz açılsak o sırada bomboş olan buzdolabını dolduracak bir şeyler alsak iyi olacak..Sonra ılık bir duşla yarım kalmış kitabıma gömülsem..Havalar düzelsin artık ya, olmuyor böyle..