N'aber?Standart..Senden N'aber?



                                                                 Bazen izlediğimiz bir film, okuduğumuz bir kitap, gezdiğimiz gördüğümüz yerler bizi öyle bir çekimin içine çeker ki etkisinden kurtulamayız. Bu film de bende öyle etki bıraktı.Film  1990'lı yıllarda  iki gencin kendilerine özgü bir tarzla radyo programı sunmasını konu alıyor..Aslında hayatı olabildiğince ti'ye alıp içlerinden geldiği gibi yaşamayı amaç edinmişler.. Belli bir yolları yok, hayat nereye sürüklerse artık..Bu da sizi düşündürmeden edemiyor bir insan nasıl amaçsız yaşar ki? Ama izledikçe görüyorsunuz ki derin bir melankolinin içindeler..Bu iki genç aslında bu koca dünyada kendilerini bir yere ait hissetmiyorlar..Herkes gibi olmak umurlarında bile değil, bir yarış, bir hırs peşinde koşmuyorlar. Bu da zaten onları farklı yapıyor..Dikkat çekiyor farklılıkları ve dinleyenler zamanla bu iki gençten kendilerinden birşeyler buluyor..

    Bu film beni bazen güldürdü, bazen hüzünlendirdi, bazen kızdırdı, bazen düşündürdü, bazen de kıskandırdı..Her ne olursa olsun ben de kendimden birşeyler buduğum kesin..Bir şeye kesin olarak katılıyorum "Ölümün olduğu yerde daha ciddi ne olabilir ki?"Ama nedense (kendim de dahil) neden bu hayatı bu kadar çok ciddiye alıyoruz ki? Hep bir yarış halindeyiz, kazanma hırsı bürümüş her yanımızı..Bunun için karşımızdakini kırıp kırmadığımız umrumuzda bile olmayabiliyor..Amaç ne peki? Tamam amaçsız yaşanmasına da karşıyım ama bu amaç doğrultusunda geride pek çok canı acıtıyorsak kazanmak da ne oluyor ki? Bu da aslında " Kendinden ne kadar uzaksan, o kadar yakınsın yok oluşa" cevap oluyor..İnsan kazanma peşinde koşarken yok olmamalı da.. Kendimizi ne kadar da yalnız hissetsek kendimizden, özümüzden uzaklaşmamalıyız..Herkese oluyordur eminim onca kalabalığın içinde yalnızlığı hissetmek. Aslında gerçekte öyleyiz de, bence her insan tek başına bu dünyada..Ama önemli olan hissederek, duyarak, gülümseyerek, paylaşarak yaşamalıyız..Kazanacaksak da hissetme duygularımızla kazanmalıyız..Kazanmayacaksak da varsın olsun kazanmayalım.Yeterki hissedebilelim..Gülmeyi, ağlamayı, sevişmeyi, görmeyi, duymayı, koklamayı..Çünkü bizi var eden duygularımız..

P.S: Başlık film de beni güldüren bir kaç sözden biri.Yazıya neşe katsın istedim..