Küçük Vahşi/ Alexandre JARDIN

Yatağımın önünde durdum. Başını belki de benimki olmuş  sayısız savaşlar yaptığım yastığa dayamış küçük bir çocuk uyuyordu. Bu çocuğu uyandırıp başına geleceklerden haberdar etmek istedim. Tabii yalan söyleyerek, çünkü gerçek dayanılmazdı. '' Seni sana doğru yönlendirecek olan öngörülmez yönlerini, sana has özelliklerini yeşertmek için hiç bıkmadan çalışacak öğretmenlerin olacak. Yetişkin olmaktan korkma. Zaman insanın en büyük dostu. Hiçbir şey değişmiyor. Hep asi kalacaksın, öfkelenmeyi ve kendine hayran olmayı hep başaracaksın. Sevgilerin hiç azalmayacak. Tutku asla eksilmez, yaşlandıkça gerçek dostluklar da fazlalaşır. Yalnızlık ve ölüm sadece çocukları korkutmak için icat edilmiş kelimeler, hiçbir anlamı olmayan terimler. Ufaklık, evlenmek başka şeylerden vazgeçmek demek değil. Her yeni gün hayatını sanki sonsuz yeni beyaz bir sayfa gibi yeniden biçimlendirecek enerjin olacak. İnan bana, her koşulda kendine saygını kolaylıkla koruyacaksın, mesleğin hiç ikiyüzlülük yapmanı gerektirmeyecek. Para insanları ayırmaz. Kalbinin hafifliğini, çoşkulu umursamazlığını kaybetmemeyi hep bileceksin. Hiçbir zaman ellerinden kaçan bir alın yazısına mahkum olmayacaksın. Yetişkinlik hoş, pek çok kadın  ve sadık dostla dolu bir şey. Orada nostalji yok, yorulmak da. Büyükler genellikle edindikleri üç beş şeyi kaybetmekten korkmazlar, sen yine gözü pek kalacaksın. Merakın, ataklığın ve arzuların seni hiç terk etmeyecek. Ve olur da bütün sana söylediklerim yanlış çıkarsa, bugün olduğun sen'e layık ol: HİÇBİR ŞEYE BOYUN EĞME.''