Pencere..

Hayat hep böyle midir yoksa onu biz mi çok fazla ciddiye alıyoruz. İnat ediyorum onu ciddiye almamakla ama karşıma öyle anlar çıkıyor ki dur diyorum sen bu hayatı ne sanıyorsun? Sandığım şu ki ben ona hep kendi penceremden bakmak istiyorum!  Ama o senin penceren ne ki küçücük bir hava deliği benim penceremin yanında diyor..Diretiyor bana onun penceresinden bakmaya.. Ve hayat dediğim şey benimle oyun oynamaya başlıyor.. Beni kendi içine hapsediyor ve artık kendi ufak dünyamda boğulduğumu hissediyorum. Kendi penceremin ne olduğunu bile unutuyorum. Oysa ben onun pembeliği bozulmasın diye pamuklara sarmıştım..